H πολλή ιδιαίτερη και συνάμα δροσερή σαν ελαφρύ αεράκι ιστορία ενός μάγου/ οραματιστή, που ξεκίνησε από το Παρίσι, διέσχισε το Λονδίνο και κατέληξε στη Σκωτία για να αντιληφθεί ότι η ζωή έχει μία καλή και μία κακή όψη, που ανταλλάσουν συχνά θέσεις και φέρνουν στο προσκήνιο κάτι διαφορετικό κάθε φορά, και ότι υπάρχουν αγνές αξίες, που μας κρατούν όλους ζωντανούς, είναι η ταινία, που χωρίς αμφιβολία άξιζε τουλάχιστον την υποψηφιότητα καλύτερου animation που κέρδισε στα φετινά Όσκαρ, αν όχι και το ίδιο το βραβείο
Αρώματα, μελωδίες, αναμνήσεις και εικόνες από τη δεκαετία του 1950 δημιουργούν μία ατμόσφαιρα, όπου οι διάλογοι είναι περιττοί με ελάχιστες σποραδικές εξαιρέσεις.
Τα γεγονότα μιλούν δυνατότερα από τις λέξεις σε αυτό το αριστούργημα, όπου οι λεπτομέρειες και η αναπόσπαστη προσοχή του θεατή συμβάλλουν καίρια στην κατανόηση των βαθύτερων και καλά κρυμμένων μηνυμάτων.
Ένας μάγος/ ένας θαυματοποιός σε αναζήτηση κοινού και ένα κορίτσι πρόθυμο να μοιραστεί την αγνότητα της σκέψης και την ελευθερία του πνεύματος της ηλικίας του δίνουν προβάδισμα στη μελαγχολία έναντι της τραγωδίας και διαμορφώνουν μία διακριτική και υπέροχα κομψή εικόνα όπου το πάθος και η αδιαφορία δεν υπερβαίνουν τα όρια προς καμία κατεύθυνση.
Εμπνευσμένο από τη ζωή του Γάλλου σκηνοθέτη Jacques Tati, και σκηνοθετημένο από τον Sylvain Chomet (Το Τρίο της Μπελβίλ), Ο Θαυματοποιός αποτελεί έναν ύμνο και μία δυνατή απόρριψη, μέσα από τη σιωπή, της όποιας τάσης παραίτησης και εγκατάλειψης του ανθρώπου.